فیلم دیگر که سال ۱۹۱۸ نمایش داده شد، یک داستان محلی معروف درباره ماهیگیری را به تصویر می کشد که پس از نجات یک لاک پشت آبی در ساحل، به قصری در زیر آب دعوت می شود. یوکو آکاساکی محقق فیلم موزه ملی در این باره می گوید: «هر دو فیلم در جعبه های کاغذی نگهداری می شدند و به لطف تهویه مناسب از خطر نابودی در امان مانده اند. ما از طریق اسناد تاریخی از وجود این دو فیلم با خبر بودیم».

براساس این سه فیلم، تاریخ انیمه در ژاپن از اوایل سده ۲۰ آغاز می شود و در دهه ۱۹۳۰ انیمیشن در ژاپن تبدیل به یکی از اشکال مهم داستان گویی شده و با صنعت فیلمسازی در حال توسعه ژاپن برابری می کند. اما برخلاف آمریکا صنعت فیلمسازی ژاپن بازار بسیار محدودی دارد و از بودجه، امکان و محدودیت های فراوان رنج می برد.

بنابراین انیمیشن ژاپن هرگز در جهان جایگاهی نیافت تا دهه ۷۰ میلادی که ناگهان محبوبیت مانگا بالا رفت. مانگاهایی که معمولاً بعدا انیمیشنی نیز براساس آنان ساخته می شد. از آن پس محبوبیت انیمیشن های ژاپنی بیشتر و بیشتر شد و هنرمندان بیشتری از ژاپن به دنیا معرفی شدند که البته جداسازی آثارشان از یکدیگر برای غیرحرفه ای ها ساده نیست.

در حالی که انیمه های مختلف و هنرمندان متفاوت سبک هنری خاص خود را دارند بسیاری از شیوه های طراحی بین انیمه ها مشترک است.

چشم های درشت، شناخته شده ترین مشخصه کاراکترهای انیمه و مانگاست. نخستین کسی که چشم ها را در انیمه ها و مانگاهایش اینگونه طراحی کرد تزوکا بود. تزوکا که بسیار تحت تاثیر کاراکترهای امریکایی با چشمان درشت مثل بتی بوپ و میکی ماوس قرار گرفته بود، متوجه شد که چشم ها عامل مهمی در نشان دادن انواع احساسات هستند.

او نخستین کاراکتر دختر با چشمان اغراق شده و درشت را در مانگایی بنام Ribbon no Kishi خلق کرد و جالب اینکه نه تنها جامعه سنتی ژاپن از این حرکت برنیاشفت و از آن به عنوان یک حرکت ضد فرهنگی یاد نکرد، بلکه این شیوه طراحی بلافاصله با اقبال عمومی روبرو شد و به مانگاهای دیگر و سپس به انیمه ها راه یافت.

کمی بعدتر، رنگ به کمک طراحی آمد و سایه ها، لکه های نور و طیف های مختلف رنگی، به چشم ها عمق و حالت و زندگی بخشیدند. اما در چند سال اخیر، هنرمندانی مانند هایائو میازاکی (Hayao Miyazaki) از این شیوه طراحی روی برگردانیدند و به چشمانی کوچک تر و موهایی با رنگ های طبیعی روی آوردند و کار به جایی رسید که در بعضی از انیمه ها، چشم ها منحصر به دو خط باریک و یا حتی دو نقطه مشکی شد.

شخصیت های انیمه به علاوه از بیشترین انعطاف پذیری و تغییرات در حالات چهره در بین تمام شخصیت های انیمیشن برخوردارند. مثلا در انیمه هایی با تم خنده دار، زمانی که شخصیت ها دچار وحشت یا حیرت می شوند، اغراق در حالات چهره به حدی است که کلا چهره شان را از حالت انسانی خارج می کند و مثلا تمام صورت به وسیله یک دهان با دندان های کلید شده پوشانیده می شود.

شخصیت های عصبانی بعضا تمام چهره، گردن و دست هایشان پوشیده از رگ های متورم می شود و اگر این شخصیت یک زن باشد، ممکن است که ناگهان چکشی را از ناکجا آباد احضار کند و با آن به سر فرد خاطی ضربه های مرگبار وارد کند.

قرمز شدن های تا بناگوش به هنگام خجالت یا ابراز عشق، غش کردن های ناگهانی، درجا دویدن های پیش از فرار، خنده های توام با نشان دادن دندان ها و قطرات عرق که ناگهان بر پیشانی ظاهر می شوند، همه و همه از مشخصه های شناخته شده انیمه های کلاسیک و بسیاری از انیمه های مدرن هستند. شخصیت های غیر انسانی نیز، اعم از حیوانات معمولی، هیولاها، روبات ها و موجودات تخیلی، گذشته از تنوع بی نظیر در شکل ظاهر و ابعاد، از تمام قوانین انیمه در بیان احساسات و تغییرات چهره پیروی می کنند.

 هایائو میازاکی

هایائو میازاکی مهمترین و شناخته شده ترین کارگردان انیمیشن ژاپنی است و به دیزنی ژاپن معروف است.

میازاکی در ۵ ژانویه ۱۹۴۱ در توکیو به دنیا آمد و فعالیت خود را به عنوان یک انیماتور در ۲۲ سالگی با ورود به یک کمپانی انیمیشن سازی آغاز کرد. او که از همان آغاز ایده های خوب و موثری برای بهبود وضعیت انیمیشن های ژاپنی داشت باعث افزایش محبوبیت صنعت انیمیشن در ژاپن شد.

اولین انیمیشن بلند داستانی او در سال ۱۹۷۹ با عنوان «لوپن: قصر کالیسترو» با فروش فوق العاده ای که داشت آینده روشن او را در صنعت انیمیشن به خوبی نمایان کرد. وی در سال ۱۹۹۷ با انیمیشن «شاهزاده منونوکه» بزرگ ترین جایزه سینمایی ژاپن که به «اسکار ژاپنی» معروف است را به دست آورد.

ولی جهان او را در سال ۲۰۰۳ و با اسکار بهترین انیمیشن برای «شهر اشباح» شناخت. او با حمایت های کمپانی دیزنی در سطح جهانی هم، موفقیتی همانند ژاپن به دست آورد. میازاکی در سال ۲۰۰۶ نیز با انیمیشن دیگر خود «قلعه متحرک هاول» نامزد دریافت جایزه اسکار بود. او که در پایان مراسم اعلام کرده بود که این آخرین فیلم او خواهد بود با اصرار طرفداران دوباره به عرصه انیمیشن بازگشت و با فیلم «پونیو» دوباره رکورد فروش انیمیشن را در ژاپن شکست.